Η καμπάνα σημαίνει - Χιώτης Καζαντζίδης 1955

Η καμπάνα σημαίνει - Χιώτης Καζαντζίδης 1955 Μανώλης Χιώτης & Στέλιος Καζαντζίδης - Columbia ( Μ. Χιώτη - Χρ. Κολοκοτρώνη ) Μπουζουκι Μ. Χιώτης 1955 .. Είναι η περίοδος όπου στον Καζαντζίδη η αναζήτηση του προσωπικού του ύφους συνεχίζεται κάπου ανάμεσα στο παλιότερο στυλ του Τσαουσάκη και σε αυτό του Μαν. Χιώτη, με τα τραγούδια του οποίου, όμως, είναι ένας άλλος τραγουδιστής. Γίνεται κανταδόρος: «Το κλάμα της πενιάς», η φωνή του έχει μια άλλη διαύγεια: «Στο κατώφλι ένα γράμμα πεταμένο», «Χίλιες νύχτες όμορφες», «Θεσσαλονίκη μου». Σε αυτο το ταγουδι εδω "Η καμπάνα σημαίνει" με το οποίο ο Χιώτης δοκιμάζει πρώτη φορά τα όρια αυτής της φωνής και θέτει τις βάσεις για τον στιβαρό, αρρενωπό Καζαντζίδη που ακολουθεί..!! Ο Καζαντζίδης χρωστά πολλά στον Μανώλη Χιώτη, ο οποίος τον μεταμορφώνει δίνοντάς του μια σειρά από τραγούδια που εκμαιεύουν όλη την τεχνική επάρκεια και δεξιότητα του. (Είναι γνωστοί οι παρεμβατισμοί του Χιώτη στο ερμηνευτικό μέρος, αφού ακόμη και φωνητικά μεγαθήρια της εποχής, ακολουθούν κατά γράμμα τις διδαχές του). Οι δυο τους, εκείνα τα χρόνια, είναι ότι πιο μοντέρνο στο λαϊκό τραγούδι. Ακόμη και τα λεγόμενα βαριά τραγούδια τους έχουν καινοτομίες και νεωτερισμούς. Μέσα σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο Καζαντζίδης αρχίζει να κεντράρει τη φωνή του και να φτιάχνει το προσωπικό του ύφος που κάνει μεγάλη αίσθηση και αφήνει χιλιόμετρα πίσω όλους τους μέχρι τότε μεγάλους τραγουδιστές. Ακόμη και τραγουδιστές κολοσσοί, όπως ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, πλησιάζουν αυτό το ύφος, όταν ερμηνεύουν τραγούδια υπό τον Μανώλη Χιώτη. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό σημείο που πιστώνει κατά ένα μεγάλο ποσοστό το πρώιμο Καζαντζίδικο ύφος στην καλλιτεχνική προσωπικότητα του Χιώτη που σκιτσάρει και χρωματίζει με μοντέρνες γραμμές και πινελιές τον καμβά στον οποίο ξεδιπλώνεται η «καινούρια» φωνή. (απο το ogdoo gr)