Σχολή Φυσικού Δικαίου
Η Σχολή (σύνολο γνωμών και απόψεων) περί του φυσικού δικαίου στη σύγχρονη αντίληψη άρχισε να εμφανίζεται μετά τον Γκρότιους. Οι οπαδοί της Σχολής αυτής απέκλεισαν κάθε προσέγγιση στο Θετικό Δίκαιο, αποδεχόμενοι μόνο το φυσικό. Κύριοι εκπρόσωποι αυτής της Σχολής ήταν οι Barbeyrac, Thomasius, Cocceji και ειδικότερα ο Pufendorf ο οποίος στο έργο του "De iure naturae et gentium"(1672), υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει θετικό διεθνές Δίκαιο, επειδή κάτι τέτοιο προϋποθέτει νομοθετική βούληση υπεράνω των κρατών. Επειδή όμως τέτοια βούληση δεν υφίσταται, κατά συνέπεια δεν υφίσταται και ο παραπάνω όρος.
Άλλος επίσης εκπρόσωπος της ίδιας σχολής είναι ο Vettel που συμβούλευε του Ηγεμόνες της εποχής του να εφαρμόζουν κάθε φορά εκείνο που επιτάσσει ο φυσικός νόμος στα έθνη. Μάλιστα στο έργο του "Το Διεθνές Δίκαιο στη συμπεριφορά των Ηγεμόνων" κηρύσσει ότι όλα τα κράτη θα πρέπει να εμφορούνται από την "αρχή της αλληλεγγύης" και της "αλληλοβοήθειας".
-
Σημειώνεται ότι το σοβαρό μειονέκτημα της σχολής του φυσικού δικαίου είναι ότι επειδή βασίζεται κυρίως σε αφηρημένες έννοιες (όπως ακριβώς τις αντιμετώπιζαν οι Έλληνες Σοφιστές στην αρχαιότητα), παραγνωρίζει την διαρκώς εξελισσόμενη πραγματικότητα (σύγχρονα γεγονότα) με συνέπεια ν΄ απέχει πολύ, κάθε φορά, στη πράξη.