addthis

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Χαλκίδα - Ιερός Ναός Άγιου Δημήτριου

Άγιος Δημήτριος . Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί ένα από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής. Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορα να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο. Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Γαλέριο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά.

Χαλκίδα 1925 - Αφιέρωμα στο Γιάννη Σκαρίμπα

Γιάννηs Σκαρίμπαs . H πρωτεύουσα της Eύβοιας ως σύμβολο της στάσης του πεζογράφου και ποιητή απέναντι στη ζωή και στην τέχνη . O ιστορικός και γεωγραφικός χώρος μέσα στον οποίο δημιουργεί ένας καλλιτέχνης, καθίσταται συνήθως το γενικότερο σύμβολο της στάσης του απέναντι στη ζωή και στην τέχνη, ενώ ταυτόχρονα, σε θεωρητικό επίπεδο, ανάγεται σε πλήρη κώδικα μιας ολοκληρωμένης και συλλογικής νοοτροπίας. Tο φαινόμενο αυτό έχει παρατηρηθεί σε δημιουργούς όπως ο Παπαδιαμάντης με σημείο αναφοράς τη Σκιάθο, ο Kαβάφης με την Aλεξάνδρεια, ο Eλύτης με τα νησιά του Aιγαίου, ο Πεντζίκης με τη Θεσσαλονίκη. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο χώρος στον οποίο διαβιώνει –ή οραματίζεται πως ζει– ο συγκεκριμένος συγγραφέας, μεταμορφώνεται σε ένα κέντρο συναίρεσης καθολικότερων αιτημάτων, που αφορούν όχι ξεχωριστές ατομικότητες αλλά κοινωνικά δεδομένα και συλλογικές ανάγκες.Tο ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον Γιάννη Σκαρίμπα και τη Xαλκίδα. Tο όνομα του πολύπλευρου πεζογράφου και ποιητή είχε από πολύ νωρίς συνδεθεί και σχεδόν ταυτισθεί με την πόλη της Xαλκίδας ως συμβόλου μιας ανεξάντλητης δημιουργικότητας, η οποία εξελίσσεται και διαμορφώνεται εκτός του αστικού κέντρου της Aθήνας και μακριά από τις θεμιτές και αθέμιτες συναλλαγές της.O Σκαρίμπας, προτού καταστεί «ο ιδαλγός της Xαλκίδας» –κατά τον υπότιτλο μελέτης του Πάνου Παναγιωτούνη– έζησε στην Παρνασσίδα (γεννήθηκε στην «Aη Θυμιά» το 1893), αλλά πολύ νωρίς μετακόμισε στην πρωτεύουσα της Eύβοιας, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα, ασκώντας το επάγγελμα του εκτελωνιστή, και όπου παρέμεινε ώς τον θάνατό του (1984). Tαξίδεψε ελάχιστα, γεγονός που ίσως συνέβαλε, και αυτό, στο να αποκτήσει ο λόγος του μια χαρακτηριστική τοπική ιδιοχρωμία και η θεματική των έργων του μιαν ιδιάζουσα τοπικότητα. H Xαλκίδα επανέρχεται διαρκώς στο έργο του όχι απλώς ως σκηνικό υπόβαθρο και αδρανές φυσικό περιβάλλον, αλλά ως μια δυναμική παρουσία που επηρεάζει, διαμορφώνει και καθοδηγεί τις ανθρώπινες συνειδήσεις, συμπεριφορές και ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Iσως, η παρουσία της παλίρροιας, ενός τόσο παράδοξου και συναρπαστικού φαινομένου, να καθιστά τον χώρο αυτόν έως σήμερα ένα γενικότερο σύμβολο της μεταβολής των ανθρωπίνων πραγμάτων, όπως γίνεται λόγου χάρη, και στο μυθιστόρημα της Γαλάτειας Σαράντη «Tα νερά του Eυρίπου» (1988). H Kατερίνα Kωστίου –που επιμελήθηκε την έκδοση των δεκάτομων «Aπάντων» του Σκαρίμπα («Nεφέλη» 1992-1998)– παρατήρησε ότι σε ολόκληρο το έργο του Xαλκιδαίου συγγραφέα οι περιγραφές της πόλης «αντί να παραπέμπουν στον πραγματικό χώρο, μετουσιώνουν τη Xαλκίδα σε εσωτερικό τοπίο και την ανάγουν σε χώρο ουτοπικό». H ίδια αίσθηση «ουτοπικότητας» και ονείρου εντείνεται από το ιδιόμορφο γλωσσικό όργανο του Σκαρίμπα, που είτε παραμορφώνει τα αντικείμενα και τον χώρο προσδίδοντάς τους διαστάσεις παραμυθιού και θρύλου, είτε αναδιατάσσει τη λογική και τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Eτσι, ο χώρος της διαβίωσής του και της δημιουργίας των έργων του μετατρέπεται σε θέμα της ίδιας του της γραφής, με αποτέλεσμα η προσωπικότητά του να ταυτίζεται με τη γραφή του και ο ίδιος –ως άτομο και δημιουργός– να μεταπλάθεται στη συνείδηση των αναγνωστών του σε πρόσωπο μυθικό.

Χαλκίδα γκραβούρα 1800

Η Χαλκίδα με τα δύο λιμάνια στον Εύριπο, υπήρξε μία από τις πιο δραστήριες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Δημιούργησε αποικίες από τη Θράκη ως την Ιταλία και Σικελία. Η επίκαιρη γεωγραφική και στρατηγική της θέση συχνά την ανάγκασε να υπαχθεί στις κατακτητικές βλέψεις διαφόρων δυνάμεων κατά την ιστορική της διαδρομή, αλλά και να αποτελέσει αναπόσπαστο τμήμα των αυτοκρατοριών τόσο της αρχαιότητας, όσο και του Μεσαιώνα.

Χαλκίδα σήμερα 2009

Η σημερινή πόλη της Χαλκίδας απλώνεται στη μικρή χερσόνησο της Κεντρικής Εύβοιας και έχει ως φυσικά της όρια μικρούς λόφους, οι οποίοι απλώνονται στα βόρεια, ανατολικά και νότια της πόλης. Βρίσκεται λοιπόν σε μια θέση στρατηγική από κάθε άποψη και σε αυτό συντείνει το γεγονός του ελέγχου του πορθμού του Ευρίπου. Αυτό το γεγονός το είχαν προσέξει οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης και προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν γιατί ήταν σίγουρο σχεδόν ότι θα προσπόριζε στην πόλη δύναμη και πλούτο. Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης της πόλης συναντώνται ήδη από την παλαιολιθική περίοδο, αλλά ο πρώτος σημαντικός οικισμός της που μπορεί να χαρακτηριστεί ως πόλισμα έγινε γύρω στο 3000 π.Χ. κατά την αρχή της Νεολιθικής Περιόδου. Η πρώτη αυτή πόλη της Χαλκίδας βρισκόταν στις βόρειες παρυφές της σημερινής στην περιοχή της Μάνικας. Η πρώτη αυτή πόλη θα ζήσει για μια χιλιετία και όπως προέκυψε από τις αρχαιολογικές ανασκαφές ήταν μια καλά οργανωμένη πόλη με μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα, οδικές αρτηρίες και οικίες που ήταν αψιδωτές ή τετράγωνες ισόγειες ή με όροφο, ενώ διέθεταν και με ιερό, εστία, πηγάδια και βοτσαλωτά δάπεδα. Στην πορεία οι άλλοι οικισμοί που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν φαίνεται πως υποδηλώνουν τη γενικότερη ακμή που παρουσιάζεται με τη μόνιμη κατοίκηση και έτσι αποκτά και τους πρώτους της ανταγωνιστές.

Μπατάρισμα

1 3 2 4

Ναυτικός όμιλος Χαλκίδας

12-Ιουλιου-2009 NOX

Χαλκίδα παραλία

KOTSIKA

Χαλκιδα

7-Αυγουστου